Door: Tamara Kwekel

In antwoord op Anoniem.

Ik leef met je mee. Bij mij soort zelfde situatie, zonder ander in het spel, maar na een een hele lange fijne relatie. Ook bij mij kunnen (schoon)-familie, vrienden, gezamenlijke collega’s en bekende het niet geloven. Iedereen zag ons als het ideale paar.

Mijn man heeft 5 maanden geleden, na een huwelijk van 22 jaar, zomaar uit het niets aangegeven niet meer verder te willen. De week ervoor waren we nog samen op vakantie en was alles goed. Zijn gevoel is niet meer goed en hij wil rust, een plekje voor zichzelf en dan ziet hij wel wat er van komt. Of hij dan gelukkig wordt.
Hij kan niet duidelijk aangeven wat er niet goed is aan zijn gevoel, maar hij kan gewoon niet meer. Hij is niet gelukkig meer.
Hij houd van me, maar niet op de goede manier?!?!
Ik ben een goede moeder voor zijn kinderen en we hadden het goed samen.
Hij wil vrienden blijven, maar wil me geen hoop geven.

Hij zegt vaak het ene en doet het andere.
Hij wil rust en een plekje voor zichzelf, maar ondertussen woont hij al maanden bij iemand met een heel druk gezin in. Hij is totaal niet bezig met een eigen huis.

We zijn met een scheidings mediator bezig, wat mij kapot maakt, maar ik moet meewerken en hem proberen los te laten , in de hoop dat hij me gaat missen.
De eerste maanden heb ik alles geprobeerd: gepraat/gehuild/ geschreeuwd/gesmeekt/geappt/brieven gestuurd, niets heeft geholpen, hij wil rust….. en ik duwde hem steeds verder van me af.

Nu is hij voor 6 weken naar het buitenland, zonder zijn kinderen, die hij normaal nog geen week kan missen. De dag voor zijn vertrek heb ik hem nog gezien en daarna geen contact meer gehad.
ik ben nu op dag 22 van “geen contact” en ik hoop dat dit gaat werken en dat hij uiteindelijk de scheiding niet wil doorzetten.

Ik hoor van de mensen om hem heen, dat hij totaal zichzelf niet is en snel boos wordt op alles en iedereen. Normaal is hij altijd onder de mensen, nu wilt hij niemand zien of spreken….

Ik zelf denk en voel dat het wel weer goed komt tussen ons, dat dit tijdelijk is, maar als ik dat zeg, dan loopt hij weg….
Als ik zeg, wat als je twijfelt of dit de juiste beslissing is en je weer maanden moet nadenken, dan zegt hij niet “ik twijfel niet” maar “wat is nou ….. maanden”.
Ook zegt hij regelmatig “dat papiertje is toch niet belangrijk, kunnen we zonder dat papiertje niet meer bij elkaar komen”….
Waarna hij daarna snel zegt “niet dat dat gebeurt” 🙂

Hij wil vrienden blijven en samen met de kids en mij leuke dingen kunnen doen. Ik vind dat moeilijk, maar denk nu: Liever vrienden dan helemaal niets.

Iedereen om me heen zegt dat ik hem de tijd moet geven, maar hoe lang dan?